50. Co zbierał Bartek?

     Mały Bartuś już od najmłodszych lat zbierał różne rzeczy. Jak tylko nauczył się chodzić znosił mamie małe robaczki.

     - Nie zbieraj tych robaków, bo może któryś cię ugryźć i będzie bardzo bolała rączka.

     Jednak Bartek wcale nie słuchał mamy. Pewnego dnia złapał osę i biegł do mamy pokazać, co ma. Osa chciała się wydostać z zaciśniętej rączki. Bartek zacisnął mocniej piąstkę, żeby robaczek mu nie uciekł i w tym czasie osa mocno go użądliła. Gdy przybiegł do mamy rączka bardzo bolała i mama z wielkim trudem otworzyła rączkę chłopca, bo zamiast puścić osę ściskał ją coraz mocniej. Z małej rączki mama szybko wyciągnęła żądło. Rączka jednak bardzo bolała i mocno spuchła. Trzeba było zrobić zimny okład, by rączka mniej bolała.

     Po tej przygodzie Bartek już nie zbierał robaczków i nie łapał owadów. Natomiast zaczęły podobać się mu ślimaki. Zbierał je do pustych słoików, niewielkich pudełek a nawet do niektórych zabawek. Wrzucał im tam świeżą trawę, sałatę lub jakieś inne roślinki. Miał ich bardzo dużo. Na całym podwórku w każdym zakamarku można było znaleźć jakieś naczynko ze ślimakiem. Pewnego dnia zerwała się wielka wichura i słychać było nadciągającą burzę. Bartek bardzo bał się o swoje ślimaki, żeby nic im się nie stało, więc wszystkie zabrał do domu do swojego pokoju. Wielka wichura uszkodziła linie elektryczne i w całej okolicy nie było światła. Bartek nie zdążył pozakrywać ślimaków. Miał nadzieję, że po ciemku nie będą wychodzić ze swoich naczynek, a rano je znowu wszystkie wyniesie na podwórko i nikt nie będzie wiedział, że ślimaki nocowały w domu. Niestety stało się inaczej. W wszystkie słoiki i naczynka były puste, bo ślimaki porozchodziły się po całym domu. Bardzo się starał zebrać je szybko i wynieść z domu, ale to się nie udało. Najpierw mama idąc do łazienki nadepnęła na dwa ślimaki i całkowicie je rozmaśliła. Została tylko wielka plama z rozgniecionych ślimaków. Potem tata nadepnął tak pechowo na dwa następne ślimaki, że poślizgnął się i przewrócił rozbijając mocno głowę.

Podnosząc się głośno krzyknął:

     - Dość już tych ślimaków. Masz je wszystkie wyrzucić. Więcej ich nie zbieraj.

     - Dobrze. Już ich zbieram i wyniosę na łąkę, żeby mogły sobie pójść – Bartek odpowiedział prawie ze łzami w oczach.

     Mama przytuliła synka i powiedziała:

     - Nie zbieraj już żadnych robaków i owadów. Można zbierać zupełnie inne rzeczy.

     - Ale co ja mógłbym zbierać? – dopytywał się.

   - Dzieci i dorośli zbierają różne naklejki, karty, znaczki, monety a nawet ładne kamyki – dodał tata.

    - Dobrze to może będę zbierał kamienie.

   - To mają być małe kamyczki, a nie wielkie kamienie – wyjaśniła mama, ale tego Bartek już nie słyszał.

     Ponieważ Bartek zbierał wszystkie kamienie, jakie znalazł rodzice zabronili trzymać je w domu. Chłopcu podobały się nawet takie duże kamienie, że ledwo mógł je udźwignąć. Na podwórku obok piaskownicy szybko urosła duża kupka różnej wielkości kamieni.

     Pewnego razu przyjechała do Bartka ciocia Ania. Gdy zobaczyła kamienie powiedziała:

     - Wiesz co, z tych kamieni można zrobić piękny skalniak.

     - A co to jest skalniak? – dopytywał się chłopiec.

     - Te kamienie można ułożyć w rogu podwórka i posadzić wokół nich ładne roślinki. Będzie to bardzo ładnie wyglądać.

     - To tak jak u ciebie ciociu? – zapytał Bartek.

    - Tak – potwierdziła ciocia i dodała – jak chcesz to pomogę ci go zrobić i razem posadzimy roślinki.

    - Dobrze, ale co ja będę teraz zbierał? – martwił się Bartek.

   - Za tydzień są dziadka urodziny. Będziesz z rodzicami na tych urodzinach, poproś dziadka niech ci pokaże swoje zbiory, bo on jest też zapalonym zbieraczem.

     - A co zbiera dziadek? – dopytywał się.

     - Nie będę ci mówiła. Najlepiej jak sam zobaczysz.

     Bartek z niecierpliwością czekał na wyjazd do dziadka. Okazało się jednak, że dziadek jest tak bardzo zajęty, że nie ma czasu na rozmowę z wnuczkiem. Już myślał, że nie uda mu się zobaczyć dziadka zbiorów, ale po obiedzie dziadek zawołał go do siebie:

     - Wiem, że lubisz zbierać różne rzeczy. Chodź do mojego pokoju to pokażę ci, co ja zbieram.

     W pokoju na regale były poustawiane klasery ze zbiorami. Na dolnych pólkach było dużo klaserów ze znaczkami pocztowymi. Chłopiec zaczął oglądać znaczki

     - Dziadku każdy znaczek jest inny. Czy nie masz dwóch jednakowych? – zapytał.

     - W tych dużych klaserach nie ma jednakowych. Tylko w tym, który stoi na końcu są powtórki, czyli takie same – i dodał – a w tamtych klaserach są monety.

     - Czy też każda jest inna?

     - Tak. Jak chcesz to mogę dać ci pusty klaser i będziesz zbierał swoje monety.

     - Dobrze wezmę. Taki zbiór będę mógł trzymać w domu.

     Bartek podziękował dziadkowi. Pokazał rodzicom klaser i powiedział co teraz będzie zbierał. Po pewnym czasie uznał, że zbieranie monet to trochę nudne zajęcie i kiedy poszedł do szkoły zaczął zbierać tak jak inni chłopcy najpierw samochodziki, potem gormity, ale najwięcej miał kart piłkarzy. W kilku albumach jego piłkarze poukładani byli drużynami. Bardzo pilnował, aby żadna karta się nie powtórzyła. Jeśli dostał taką samą kartę, jaką miał to wymieniał się z kolegami.

      - Muszę mieć w moich albumach porządek, bo jak przyjedzie dziadek to musi zobaczyć, że ja tak jak on potrafię naprawdę zbierać – tłumaczył rodzicom, którym  bardzo podobała się kolekcja synka.

       Bartek zbierał jeszcze i inne rzeczy. Jego zbiory stały ustawione na półeczkach. Czasami do nich wracał, a niektóre oddał młodszym dzieciom, które tak jak on zajmowały się swoimi zbiorami.