47. Iskierka

     Iskierka to mała cząsteczka, która pryska z ognia i przez krótką chwilkę świeci, a potem zaraz gaśnie. Iskierką nazywa się również różne przedmioty, które krótko świecą. Iskierką nazywa się także zwierzątko, które jest zwinne i zabawne na przykład kotka lub pieska.

     Pod koniec wakacji Kuba i Igor dostali od kolegi Szymka malutką, czarną kotkę. Gdy przywieźli ją do domu, Kuba powiedział:

     - Będzie się nazywała Iskierka.

     Wszystkim bardzo podobało się imię kotki. Następnego dnia mama kupiła dla kotki miseczki do jedzenia, kuwetę, żeby nie musiała wychodzić na dwór dopóki nie zaprzyjaźni się z wielkim psem Brytanem, który mieszkał na podwórku w swojej wielkiej budzie oraz specjalny słupek na podstawce do ostrzenia pazurków. Iskierka szybko zaakceptowała swój nowy dom. Początkowo na dwór wychodziła z mamą, bo wszyscy bali się, żeby Brytan nic jej nie zrobił. A Brytan do tej pory jedyny gospodarz na podwórku był trochę zazdrosny o Iskierkę. Denerwował się wtedy, gdy widział jak  dzieci bawią się z kotkiem, szczekał i chciał go gonić. Jednak, gdy przekonał się, że o nim nikt nie zapomina i wszyscy też bawią się z nim jak dawniej zostawił kotkę w spokoju. Czasami tylko, gdy wyszła na dwór sama chciał się z nią bawić i próbował ja dogonić. Iskierka trochę bała się tego wielkiego psa i skakała na stos ułożonego drewna lub na płot. Bardzo często po wyjściu za ogrodzenie chodziła sobie wolno lub gdzieś znikała i wracała po kilku godzinach.

       Polubiła też świnki morskie. Kładła się obok ich klatki lub siadała blisko i zaczepiała je łapką. Świnki jednak nie umiały się z nią bawić, nawet wtedy, gdy weszła do ich klatki i razem z nimi siedziała.

       Po powrocie Kuby ze szkoły i Igora z przedszkola Iskierka bawiła się z nimi. Biegała za małą piłeczką specjalnie jej rzucaną albo goniła papierek uwiązany do sznureczka, jak prawdziwą myszkę. Chowała się za kanapę tak jakby chciała bawić się z nimi w chowanego. Najbardziej lubiła wylegiwać się na ciepłej podgrzewanej posadzce w kuchni lub w przedpokoju.

     Szybko minęła jesień i zbliżały się święta Bożego Narodzenia. Iskierka urosła i stała się dorosłym kotkiem. Pewnego razu złapała w garażu prawdziwą mysz. Przyniosła ją do domu, chyba chciała się pochwalić, że sama ją złapała.

     Interesowało ją wszystko, co się w domu działo. Śmiesznie przyglądała się jak chłopcy ubierają choinkę. Następnego dnia podeszła do choinki, delikatnie trąciła łapką gałązkę choinki i kiedy bombka spadła na podłogę wesoło goniła ją jak małą piłeczkę. Święta minęły i rodzice musieli iść do pracy. Do chłopców przyjechała babcia, która też bardzo polubiła Iskierkę.

     Wieczorem babcia rozkładała kanapę do spania. Pod kanapą było dużo pustego miejsca, które bardzo podobało się kotce, a gdy babcia siadała na kanapie Iskierka wysuwała swoją łapkę i trącała babci nogę. W ten sposób dawała znak, że ma ochotę pobawić się trochę. Babcia wołała Kubę i Igora i wszyscy się z nią bawili. Zabawa polegała na wsunięci ręki, albo jakiejś małej zabawki pod kanapę, a Iskierka delikatnie łapała wsunięte palce lub szybko wciągała zabawkę pod kanapę. Babcia nocowała u chłopców kilka dni i każdego dnia po rozłożeniu kanapy kotka rozpoczynała swoją zabawę, a po zgaszeniu światła układała się do spania.

     Po nowym roku babcia jeszcze dwa razy nocowała u Kuby i Igora. Ostatniej nocy Iskierka też spała pod kanapą. Po powrocie rodziców z pracy babcia wracała do swojego domu. Tego dnia padał deszcz i kotka nie chciała wyjść na dwór, ale po obiedzie już nie padało i kiedy babcia pożegnała się i wychodziła z domu Iskierka wyszła razem z babcią.

     Mama chłopców bardzo długo w nocy wychodziła na dwór i wołała Iskierkę, ale ona już nie wróciła. Wyszła z podwórka za ogrodzenie i zginęła.

     Rano, mama poszła jej szukać. Po kilku minutach wróciła zapłakana i ze smutkiem powiedziała:

     - Iskierka już do nas nie wróci, bo zgasła za przyczyną nieuważnego kierowcy, który potrącił ją, gdy wracała do domu. Pamiętacie chyba, że na drogach trzeba bardzo uważać na jadące samochody, ale Iskierka o tym niestety nie wiedziała.

     Kuba i Igor długo nie mogli się z tym pogodzić, w końcu zapytali rodziców:

     - Czy będziemy mogli mieć jeszcze kotka?

     - Tak. Poprosimy mamę Szymka żeby dała nam jeszcze jednego kotka.

     - Nazwiemy ją tak samo Iskierka – odpowiedział Kuba.

     - Może tym razem zmienimy nazwę i zamiast Iskierka nazwiemy ją Gwiazdeczka, bo gwiazdki na niebie świecą bardzo długo, a iskierki szybko gasną – doradził chłopcom tata.

    W wakacje Kuba i Igor dostali nową kotkę, podobną do Iskierki i jej rudego braciszka.  Za radą taty kotkę nazwali Gwiazdka, a jej braciszka Piorun. Bardzo pokochali nowych mieszkańców, ale pamięć po Iskierce na zawsze zostanie w ich sercach.

Iskierka

                                                                                           Gwiazdka i Piorun