21.Wesołe motylki

     W przedszkolu Amelka miała dwie przyjaciółki, Julkę i Zuzię. Zawsze siadały obok siebie i razem bawiły się. Bez przerwy sobie coś opowiadały. Nawet wymieniały się rysunkami. Czasami przynosiły swoje lalki i wtedy zapraszały do zabawy inne koleżanki. Chciały, aby wszystkie dziewczynki podziwiały ich piękne lalki.

     Pewnego dnia umówiły się, że jutro przyniosą do przedszkola swoje czarodziejskie różdżki i będą bawić się w dobre wróżki. Następnego dnia Julka i Zuzia zapomniały przynieść swoich różdżek. Amelka widząc smutną minę Julki i Zuzi powiedziała:

     - Nie martwcie się. Będę wam pożyczać mojej i też będzie fajnie.

     Bawiły się świetnie. Julka zauważyła, że jak Amelka czaruje to różdżka spełnia jej polecenia i zawołała:

     - Amelko, zaczaruj klocki. Każ im się ułożyć.

     Dziewczynka machnęła różdżką w stronę porozrzucanych klocków i klocki natychmiast poukładały się równiutko na półce. To podobało się bardzo dzieciom. Mały Antoś podbiegł i rozrzucił klocki.

     - Julka teraz ty zaczaruj klocki a potem Zuzia.

     Amelka podała różdżkę przyjaciółce, ale na jej polecenia klocki ani drgnęły. Julka podała ją Zuzi i powiedziała:

     - To nie moja różdżka, dlatego nie słucha mnie i nie wykonuje moich poleceń. Spróbuj teraz ty.

     Jednak różdżka też nie wykonała polecenia Zuzi.

     - Koniec zabawy. Siadajcie do obiadu. Potem wyjdziemy na plac zabaw i tam się pobawimy – powiedziała pani wychowawczyni.

     Tego dnia była piękna pogoda i po obiedzie pani zabrała dzieci na plac zabaw, który był przy przedszkolu. Dziewczynki ustaliły, że duża zjeżdżalnia będzie wielkim zamkiem, w którym mieszkają wróżki. Mały Antoś przypomniał sobie, że Amelka może swoją różdżką czarować, więc zwrócił się do niej:

     - Pokaż, co jeszcze ten twój czarodziejski patyk potrafi robić.

     Amelka trochę się oburzyła na to, że jej różdżka została nazwana patykiem, ale na prośbę innych dzieci, ustąpiła. Zeszła z wysokiej zjeżdżalni, niby z zamku i stanęła przy grządce, na której kwitło mnóstwo różnokolorowych kwiatów, a nad nimi fruwały motylki. Chwilę myślała, co by jeszcze pokazać dzieciom. Po chwili wyciągnęła rączkę z różdżką w stronę fruwających motylków i zawołała:

     - Czary mary, abrakadabra, motylki proszę pofruńcie nad głowy moich przyjaciółek i zróbcie wianuszki nad ich głowami.

     Dzieci z zapartym tchem czekały na efekty czarowania i po chwili z wielkim zdumieniem zobaczyły, że motylki fruwając zataczały różne kółka, raz małe, potem większe, aż wreszcie podzieliły się na cztery części i pofrunęły nad głowę Julki, Zuzi, Amelki i pani. Nad każdą wybraną główką motylki fruwały w kółeczku tworząc jakby wianuszek, zawieszony w powietrzu. Po chwili Amelka machnęła różdżką i zawołała:

    - Dziękuję wam wesołe motylki, możecie już wrócić do swoich kwiatuszków.

      Motylki chyba zrozumiały polecenie Amelki, bo powróciły do kwiatków na grządce, a część z nich pofrunęła dalej. Dzieci prosiły, aby Amelka jeszcze czarowała, ale właśnie w tej chwili przyszła po nią mama. Pani podziękowała Amelce za fantastyczną zabawę i zapytała:

     - Przyniesiesz jeszcze kiedyś tą swoją czarodziejską różdżkę?

     - Na pewno przyniosę i może Julka i Zuzia też przyniosą swoje.

     - Przyniesiemy, teraz już nie zapomnimy – zapewniły dziewczynki.

     Pani zaczęła się śmiać i zawołała;

     - We trzy będziecie miały dużą moc i pewnie wszystkich rozstawicie po kątach.

      Na drugi dzień rozpoczęły się wakacje i dopiero po wakacjach przyjaciółki spotkały się w przedszkolu. Tak się jakoś dziwnie składało, że zawsze którąś z dziewczynek zapominała wziąć swojej różdżki i z czarowania nic nie wychodziło.