15. Pasażer na gapę.

     Pewnego dnia mama powiedziała do Elżuni i jej rodzeństwa:

     - Jest już lato, są wakacje to w sobotę pojedziemy na wieś do cioci Józi.

     Ciocia Józia była siostrą taty i bardzo lubiła jak ją odwiedzali krewni z miasta.

    W sobotę dzień był bardzo ciepły i słoneczny wszyscy szykowali się do wyjazdu. Na wieś mieli jechać kolejką wąskotorową, którą nazywali ciuchcią.

     - A czy weźmiemy Azorka? – dopytywała się Elżunia.

     - Nie. Naszykowałam mu dużo jedzenia i włożyłam kocyk do jego budy. Zostanie i będzie pilnował naszego domu i podwórka – powiedziała mama.

     - Oj, będzie mu bardzo smutno – martwiły się dzieci.

     Kiedy wszyscy już wyszli tata dokładnie zamknął furtkę i poszli na stację kolejki. Do stacji trzeba było przejść przez kilka ulic, bo była dość daleko. Elżunia często oglądała się i sprawdzała czy Azor nie biegnie za nimi.

     - Nie martw się. On nie wyjdzie, bo tata zreperował ogrodzenie i nie ma już żadnej dziury – uspokajała ją mama.

     Na stacji tata kupił bilety na przejazd a po chwili przyjechała kolejka. W wagonie dziewczynki zajęły miejsca przy oknie. Kolejka ruszyła.

     - Jak wsiadałem chyba widziałem Azora. Pewnie będzie biegł za kolejką – szepnął tata do mamy, tak żeby dzieci nie słyszały,  bo by się bardzo martwiły. Do cioci było bardzo daleko i trzeba był jechać całą godzinę – tak długo nie wytrzyma, a jak zostanie w nieznanej sobie okolicy to może zginąć – dodał zmartwiony.

     Gdy kolejka odjechała ze stacji i zaczynała nabierać prędkości do Elżuni przybiegł Azor. Machał wesoło ogonkiem i wykrzywiał mordkę ukazując zęby.

     - Azor się śmieje – wołały dzieci – jest zadowolony z tego, że nas dogonił.

     - Azor nie ma biletu. Jak przyjdzie konduktor to go każe wysadzić na jakiejś stacji – powiedział już uspokojony tata.

     - Możemy przecież kupić dla niego bilet u konduktora – prosiła Elżunia.

     - Zobaczymy, co da się zrobić – uspokoił ją tata.

     Kiedy przejechali parę stacji do przedziału wszedł konduktor i głośno zawołał:

     - Proszę bilety do kontroli.

     Konduktor sprawdził bilety, a tata zapytał:

     - Może pan sprzedać bilet dla pasażera, który jedzie na gapę, dla naszego pieska Azora.

     - A gdzie on jest, żeby sprzedać bilet muszę widzieć pasażera – odpowiedział konduktor.

     - Chyba siedzi pod ławką.

     Konduktor zajrzał pod ławkę, ale tam go nie było. Wszyscy szukali pieska i w całym przedziale nie mogli go znaleźć. Elżunia z niepokojem wołała:

     - Azor, Azor choć pan konduktor cię nie wyrzuci!

     Piesek jednak nie przybiegł na wołanie swojej pani.

     - Chyba się mnie przestraszył i wysiadł z kolejki – powiedział konduktor i dodał – nie ma pasażera to nie sprzedam biletu.

     Kolejka dojeżdżał do jakiejś stacji. Konduktor wysiadł sprawdzić czy wszyscy wysiedli i wsiedli. Musiał dać sygnał odjazdu maszyniście parowozu. Po zrobieniu tych czynności wsiadł do następnego wagonu i kolejka ruszyła.

     Elżunia siedziała bardzo smutna. Jej ukochanego pieska nie było. Po chwili bagaże ustawione pod ławką zaczęły się przesuwać i z za nich wydostał się zadowolony Azor. Do końca podróży konduktor już nie przyszedł do przedziału.

     Na stacji końcowej wszyscy wysiedli z kolejki i Azor też. Gdy konduktor go zobaczył zaczął się śmiać:

     - To ty jesteś tym pasażerem na gapę. Następnym razem jak będziesz jechał to musisz mieć bilet na przejazd.

     Azor podszedł do konduktora i wesoło zaszczekał machając przy tym ogonem.

     - Mamo, Azor chyba dziękuje konduktorowi za to, że go nie wysadził z kolejki – zawołała Elżunia.

     - Tak to wygląda – odpowiedziała mama i wszyscy cieszyli się, że podróż się udała.

     Gdy następnego dnia wracali do domu tata kupił też bilet dla Azora, a jak konduktor sprawdzał bilety Azor nie chował się przed nim tylko wesoło go przywitał. Od tego czasu rodzice zawsze pozwalali zabierać Azora do cioci i nie jeździł już na gapę.