12. Mali mieszkańcy sadu

     Pewnego wiosennego dnia Kacperek, Filipek i Amelka pojechali w odwiedziny do cioci Ani i wujka Roberta. Bardzo lubili tam jeździć. Na wielkim podwórku stały różne maszyny rolnicze, które dzieci zawsze z wielką ciekawością oglądały. Po podwórku biegały kury, kaczki i gęsi. Te ostatnie były czasem groźne i raz nawet chciały podziobać Amelkę. Uratował ją wujek. Podbiegł i chwycił ją na ręce, a potem zamknął gęsi w małym kojcu.

     Nic już nie przeszkadzało w zabawie. Dzieci jednak szybko się nudzą i co jakiś czas szukają nowej zabawy.

     - Może pójdziecie do sadu. O tej porze roku jest tam pięknie – zaproponowała ciocia.

     Na końcu podwórka stała ogromna stodoła a tuż za nią był wielki sad. Gdy dzieci weszły do sadu stanęły zdziwione i nie mogły napatrzeć się na drzewa. Wszystkie drzewa kwitły. Na każdej prawie gałązce obok małych listków było mnóstwo pięknych kwiatków.

     - Nie zapytałam cioci czy mogę zerwać kilka kwiatków – powiedziała Amelka.

     - Na pewno możesz, przecież wszędzie jest ich dużo – zawołał Filipek.

     - Ja ci pomogę rwać. Zrobimy ogromny bukiet i zabierzemy go do domu – dodał Kacperek.

     Niestety kwiaty rosły na gałązkach i żeby ich urwać trzeba było ułamać całą gałązkę. Amelka zbierała ułamane gałązki a Kacperek i Filipek łamali ich coraz więcej. Nagle Filipek zobaczył na gałązce, którą miał urwać, coś co nie wiedział jak nazwać.

     - Co to jest? Musicie to zobaczyć! – zawołał.

     Wszyscy troje zbliżyli się do drzewka i zobaczyli coś, co nie przypomniało żadnego owada. Gdy przyjrzeli się lepiej to okazało się, że na gałązce siedzi chłopiec trochę większy od pszczoły, ma jasne włoski i żółtą czapeczkę, na plecach ma przezroczyste skrzydełka i bardzo płacze.

     - Czemu płaczesz? Kim jesteś i jak się nazywasz? – zadawała pytania Amelka, bo bardzo było jej smutno.

     Maleńki chłopiec podniósł główkę i odpowiedział:

     - Ja jestem elfem, mieszkańcem tego ogrodu i nazywam się Ben. Opiekuję się tymi drzewkami. Bardzo jest mi smutno, że łamiecie gałązki.

     - Przecież jest ich bardzo dużo i jak kilka ich sobie weźmiemy to przecież nic się nie stanie – tłumaczył Kacperek.

     - Nie wiem czy wiecie, że z każdego kwiatuszka urośnie jabłuszko, czereśnia lub inny owoc. Niestety na tych gałązkach, które ułamaliście nie urosną już żadne owoce.

     - Nie wiedzieliśmy tego. Więcej już nie będziemy łamać gałązek – zapewnił Kacperek Bena.

     - Gdzie mieszkasz i co robisz? – zapytał ciekawy Filipek, a Amelka dodał:

     - Pierwszy raz w życiu widzimy prawdziwego elfa i chcielibyśmy wszystko o was elfach wiedzieć.

     - Dobrze. Usiądźcie sobie wygodnie na tej świeżej trawce i słuchajcie.

     Dzieci usiadły wygodnie i Ben wszystko im opowiedział. Wyjaśnił, że jest ich dużo, że od wczesnej wiosny aż do późnej jesieni mieszkają w sadzie i opiekują się drzewkami, ptaszkami, pszczółkami i innymi owadami.

     - A czy dorośli też was widzą i czy was znają? I gdzie mieszkacie zimą? – dopytywały się jeszcze dzieci.

     - Dorośli nas nie widzą, bo nie mają czasu, żeby z nami rozmawiać, ale czasami uda nam się coś szepnąć do ucha wujkowi lub cioci, by podsunąć im jakieś dobre rozwiązanie problemu – i zapytał – czy widzicie te ule, które stoją w ogrodzie? To pszczółki zapraszają nas do swoich domków.

     Nagle wszyscy usłyszeli głos cioci, która wołała dzieci na obiad.

     - Musimy już iść. Ben czy spotkamy się jeszcze? -  zapytał Filip.

     - Jak przyjedziecie w odwiedziny jesienią to przyjdzie tutaj. Będę na was czekał i zaprowadzę do drzewka, na którym będą rosły największe i najsmaczniejsze jabłuszka.

     Jesienią dzieci przyjechały do cioci i wujka i zaraz po przywitaniu powiedziały:

     - Idziemy do sadu.

     - Nie ma już jabłek na drzewach, wszystkie już zerwaliśmy i są w przechowalni – powiedział wujek.

     Ciocia jednak szybko zaprzeczyła:

     - Nie, zostało jeszcze jedno drzewko, z którego nikt nie zerwał jabłek.

     - To my je zerwiemy – zawołał wesoło Kacperek i szybko pobiegł do sadu. Za nim pobiegł Filip i Amelka.

     Ben czekał na nich. Przywitał się z nimi i powiedział:

    - Chodźcie za mną. Zaprowadzę was do drzewka, na którym rosną najsmaczniejsze jabłka i pokażę wam jak ich zrywać, by długo były soczyste i zdrowe.

     - Jak to się stało, że z tej jabłonki nikt nie zerwał jabłek? – zapytał Filipek.

     - Obiecałem wam, że to wy zerwiecie najpiękniejsze i najlepsze jabłuszka. O zobaczcie będziecie zrywać je do tej skrzynki, która stoi pod drzewem.

     Dzieci zerwały wszystkie jabłka. Te, które rosły najwyżej zerwały elfy i delikatnie ułożyły w skrzynce.

     - Dziękujemy bardzo. Spotkamy się jeszcze kiedyś? – zapytała Amelka.

     - Na pewno,  ale dopiero wiosną. Cześć! – wołał za nimi Ben.

     Do sadu przyszedł wujek i pomógł dzieciom przynieść skrzynkę z jabłkami do domu. Jabłuszka wyglądały pięknie i apetycznie. Wszyscy zjedli po jednym. Wujek stwierdził, że te są chyba najlepsze i dodał:

     - Zabierzcie tę skrzynkę do domu, a jak zjecie wszystkie to przyjdźcie po następne. Te z przechowalni też będą smaczne.

     - A wiosną może znowu spotkacie swoich przyjaciół – powiedziała z tajemniczym uśmiechem ciocia.